Weer wat beter geslapen. Heerlijk rustig hotel dit, met lekkere bedden.
We hebben de koffers omgepakt zodat iedereen weer weet waar wat in zit. (we hadden de spullen verdeeld over de koffers zodat we in geval van verlies van een koffer, allemaal nog wat aan te trekken zouden hebben. Niet gek gedacht dus aangezien we een koffer kwijt waren…)
Daarna de boel weer in de auto en gaan zoeken naar een ontbijtje. Dat gevonden bij de IHOP (International House Of Pancakes)
Ze hebben ook genoeg keus uit andere dingen dan pancakes gelukkig en het smaakt weer lekker.
Daarna nog even naar de Walmart voor een nieuwe koelbox omdat de piepschuimen van $2.50 het heeft begeven nadat Derk er iets te hard aan gerukt had
Nu een iets degelijker exemplaar gekocht.
Daarna rond 11.00 uur vertrokken naar Cody. Een lange weg met weinig interessants te zien onderweg. Ook waren er veel “roadworks” dus uiteindelijk pas laat in het hotel aangekomen.
Leuk hotel, lekker kneuterig en een hele vriendelijke ontvangst!
De pijn in mijn kuit gaat niet over en we besluiten naar een apotheek te gaan om te vragen of ze er iets voor hebben. Ik sta in het rek te kijken, terwijl Huub het vraagt aan de apotheker. Die vraagt, “al een paar dagen pijn in je kuit, heb je lang gezeten?” Ja, nogal, in het vliegtuig met overstappen… ” jullie moeten naar het ziekenhuis, het kan trombose zijn. Niet morgen, maar nu!” Ik schrik er een beetje van, ze is erg stellig. ZE legt ons uit waar we heen moeten. We gaan er braaf direct heen. Het is rond 17.00 uur en eigenlijk zouden we naar een soort voorstelling met cowboys e.d. gaan kijken in het centrum. Dat gaat nu niet door.
In het ziekenhuis is het heel rustig, ik doe mijn verhaal en ze vragen een hoop info over verzekeringen, pasjes e.d. en dan word ik met een rolstoel opgehaald. Een aardige verpleegkundige haalt mij op en ik krijg een soort echo van mijn been. Aan haar gezicht, zie ik al dat het niet goed is. Ik word naar een kamer gebracht waar ook Huub en Derk bij mij mogen zittten. We moeten wachten op de arts voor de uitslag. Daar lig ik dan ineens in het ziekenhuis. Dat ging rap… Er komt weer een andere verpleegkundige bloed afnemen en nog van alles noteren. Dan komt de arts die ons verteld dat er inderdaad een blood clot in mijn kuit zit. Wanneer die gaat reizen in mijn bloedvaten en in mijn longen komt, ga ik dood. Zo zei hij het. Uhm, oke, slik, bedankt…
Ze gaan meteen beginnen met bloedverdunners en willen me houden ter controle. Ik schiet in de stress. Nee, we zijn op weg naar Yellowstone, alles in gepland! Dit kan niet in de soep lopen. Inmiddels ben ik overgedragen aan een andere arts vanwege de dienstwisseling en er volgt een overleg. Uiteindelijk krijg ik een injectie met bloedverdunners, recepten voor injecties die mijzelf moet toedienen, pijnstillers en een telefoonnummer en e-mailadres van de arts. We mogen verder met onze reis maar ik moet mij elke 3 dagen bij een ziekenhuis melden om bloed te laten prikken. Die uitslag moet dan naar mijn arts worden gestuurd en hij laat mij per e-mail weten of het goed gaat of niet.
Om 20.40 mogen we gaan. Nog net voor 21.00 uur zijn we bij de apotheek van de Walmart en bestellen de medicijnen. Het duurt lang en ze bellen nog met mijn arts. Dan komt de rekening. $900.00 ! De credit card doet moeilijk maar uiteindelijk lukt het om te betalen en hebben we onze spullen.
Nou, dit was een wat andere dag dan wij vanmorgen verwacht hadden. We hebben het leuke plaatsje Cody eigenlijk niet echt bekeken. Uiteindelijk hebben we bij Bill’s Steak and Chophouse gegeten. We hadden inmiddels flink trek. Zag er erg ongezellig uit maar was wel erg smakelijk.
Ik was echt enorm geschrokken van al het nieuws. Ik maar denken dat het een spier was… Voor de mannen hield ik mij groot maar die nacht heb ik toch wel een traantje gelaten.
