Ik voel mij al een paar dagen niet lekker. Snipverkouden, keelpijn, hoest als een zeehond en moe en bleh. Maar ja, we zouden nog naar Parijs. We kunnen nog annuleren en ons geld terugkrijgen maar het voelt wel heel naar om iets wat een half jaar geleden geboekt is 1 dag tevoren te annuleren. Ook heeft Huub er zin in en Derk is thuis met Elles, die is vast ook niet blij als we ineens 3 dagen eerder thuiskomen. Kortom, ik vind het heel moeilijk maar op het moment dat we het besluit hebben genomen ben ik opgelucht.

Parijs moet je doen als je ervan kunt genieten en je moet je lekker genoeg voelen om er uren te rond te wandelen. En dat is nu gewoon zeker niet het geval. Nu ook met corona, als ik in de metro een hoestbui zou krijgen, kijkt iedereen je ook aan met een blik waar je niet vrolijk van wordt…

De nacht in Ennezat van gisteren stond vast en konden we niet meer annuleren. Maar van daar naar huis was nog 950 km en voor Huub alleen is het best veel. We waarschuwden Derk dat we waarschijnlijk maandag thuis zouden komen maar mocht Huub te moe zijn, dan zouden we alsnog een hotel boeken ergens.

Na een nacht in het geweldige huisje in Ennezat zijn we om 6.00 uur opgestaan en om 7.00 uur weggereden. De reis ging eigenlijk heel voorspoedig en om 17.00 uur na alleen een file rond Rotterdam waren we thuis.

Heel jammer dat we Parijs moesten overslaan maar dat gaan we een andere keer wel doen. Zo ver is het gelukkig niet!

Ik heb voor de zekerheid een covidtest gedaan en die is negatief dus ik ben “gewoon” snipverkouden.

Wat een fantastische vakantie hebben wij gehad! Behalve het weekend in Garmisch Partenkirchen waar het niet stopte met regenen, hebben we ook echt mazzel gehad met het weer.

Wij zijn heel wat grenzen (10!) over gegaan deze reis en nergens gecontroleerd. Alle covidpapieren voor Italië en Frankrijk waren ook “voor niks” ingevuld. In Frankrijk zou ons overal gevraagd worden naar onze ‘green pass’ maar dat is een paar keer gebeurd bij een restaurant maar ook even vaak niet. Eerlijk gezegd is het ook in 2 seconden klaar en je mag naar binnen. Makkelijker dan dat je je naam en adres op een lijst moet invullen bij restaurantbezoek..

Ik wil iedereen bedanken voor het meelezen! Fijn dat jullie meegeleefd en meegenoten hebben. Bedankt voor de complimenten voor mijn foto’s van mijn simpele cameraatje. (Zo blij dat ik niet steeds die grote mee hoefde te slepen) Ik weet dat reageren via het blog lastig is. Maar ook op andere manieren heb ik veel reacties gekregen, bedankt dus ook daarvoor!

Tot een volgende keer weer!!???

Om 9.30 uur hebben we met Camille afgesproken en stipt op tijd staat ze voor de deur. Het is trouwens een frêle knap vrouwtje van in de dertig met een megagrote Jeep. De meeste verhuurders waren toch juist oudere dames.

Maar we hebben in ons beste Frans (en dat is niet best) verteld dat we enorm hebben genoten in haar huis en haar bedankt en au revoir gezegd.

Daarna nog de route bepaald en getankt en uiteindelijk reden we om 10.00 la Ciotat uit met weer prachtig weer.

Nou, daarna uren gereden met af en toe wat stops.

Wat een leuke plek zeg! Supermooi ingericht, ik zou willen dat mijn slaapkamer zo leuk was.

En de tuin is ook echt supergezellig, zo jammer dat het regent en maar 15 graden is. Het huis staat bijna naast een hele oude kerk, verder is het een minidorpje en is er alleen een afhaalpizzeria open.

We besluiten na een uurtje om 10 minuten te rijden naar een Buffalo grill, ook zo’n nostalgisch traditioneel iets. Vroeger met de kids naar Frankrijk, aten we minimaal 1x bij dit restaurant. Beetje Amerikaanse stijl inrichting en eten en je krijgt er gratis popcorn bij je drankje en je kunt als toetje o.a. een suikerspin nemen. Dat vinden kids geweldig natuurlijk maar het eten is er ook gewoon goed en niet duur.

Lekker gegeten dus en toen weer naar ons “huisje”.

Daar lekker gedoucht, en op onze tabjes en ik aan het blog. Morgen vroeg op en weer verder.

Tot morgen!!??

De zee met de storm maakt een ontzettende herrie maar als je de schuifpui dicht doet hoor je niets meer! Het is een oud gebouw maar echt mooi opgeknapt met nieuwe ramen, deuren, badkamer, toilet etc. Vannacht heeft het flink geonweerd, ik heb het dus niet gehoord, maar wel gezien omdat mijn rolluik niet helemaal dicht was. We hebben rustig aan gedaan en pas om 10.30 uur zaten we aan ons ontbijt. Het is droog en bewolkt met af en toe wat zon.

Een uur later gaan we de route des Cretes rijden. De Corniche des Crêtes is een pittoreske en smalle kustweg in het zuiden van Frankrijk, die van Cassis naar La Ciotat langs de Middellandse Zee slingert. De weg werd in 1969 voor het verkeer geopend en leidt langs de Falaises naar Cap Canaille, een kaap 362 meter boven de zee en de hoogste klif van Frankrijk.

Als we bij Cassis aangekomen zijn, gaat het steil naar beneden. Er zijn 2 jongens naar beneden aan het rennen. Dat ziet er eng uit want je kunt er bijna niet remmen. Gelukkig vallen ze niet.

Bij Cassis is een calanque, een soort kloof met een haventje erin. Je kunt er helemaal omheen lopen maar daarvoor moet je eerst tientallen meters naar beneden langs rotsen en dus ook weer omhoog terug. We doen een stuk maar zien dan hoe ver het nog is en dat moeten we straks weer omhoog klimmen….. We laten deze maar even voorbij gaan en gaan weer terug. We lopen wel aan deze kant langs de haven tot het begin. Dat is ook nog spannend en ook weer klimmen genoeg. Het is wel prachtig!!

Pas na 15.00 uur zijn we dan weer “thuis”. We zitten op ons terras met inmiddels steeds meer zon en minder wind en nemen een late lichte lunch.

We hadden deze 4 dagen in eerste instantie eigenlijk een huis geboekt in Narbonne plage. Op de een of andere manier had ik daar geen zin in en heb ik het omgeboekt naar hier. Nu zag ik vanmiddag dat het noodweer was geweest met overstromingen e.d. in Zuid Frankrijk, precies in die regio. Ben ik blij dat dat omgeboekt is zeg!

In de middag zitten we lekker op ons terras, zetten we foto’s op de computer en de extra opslag en relaxen wat. De restaurants beneden zijn nog steeds gesloten terwijl het best redelijk weer is. Hopelijk zijn ze morgen open. Nu eten we nog maar op ons eigen terras, wij hebben toch eigenlijk het mooiste uitzicht.

Rond zonsondergang ga ik nog even naar buiten voor wat foto’s, daarna kijken we tv en dan is er weer een mooie dag voorbij. Het gaat wel supersnel allemaal…

Tot morgen weer!

Ik werd om 6.30 uur wakker en dacht om 6.50 uur, hoe bewolkt is het vandaag? Ik deed mijn kleine raampje open (voor de schuifdeur zit een rolluik) en zag wolken maar ook een hele mooie roze lucht. Dus sprong ik mijn bed uit, snel iets aangetrokken, plens water in mijn gezicht en naar buiten!

Ik liep naar de heuvel, in de hoop daar het mooiste zicht te hebben. Ik zag de zon opkomen en weer meteen verdwijnen achter de wolken. Het licht bleef echter prachtig! Ik heb er wat rondgelopen en op een bankje gezeten en 40x bonjour gezegd tegen iedereen die langskwam. Overdag zegt nooit iemand wat maar zo vroeg ’s morgens zegt iedereen elkaar gedag, erg grappig. Wat ik ook bijzonder vind, is dat als mensen mij met mijn fototoestel zien, ze kijken naar wat ik zie en dan ook even blijven staan kijken en soms een foto maken.

Toen de zon echt niet meer te zien was, ben ik nog naar het haventje gelopen en heb daarna Huub gebeld of hij al brood gehaald had. Dat was niet het geval en ik kwam er bijna langs, dus maar meteen croissants, chocolatines en een restaurant (is een groot stokbrood) gekocht.

Om 8.30 uur zaten we buiten aan het ontbijt.

Omdat het zo bewolkt was, zijn we naar Bormes les Mimosas gegaan en hebben daar een beetje rondgesjouwd. Hoop steile maar mooie straatjes!

Na Bormes zijn we nog een eind langs wat kustplaatsjes gereden en onderweg wat foto’s gemaakt.

Nog wat boodschappen gedaan bij de Intermarche en om 13.30 uur weer terug. Geluncht op het terras en het was al heel wat zonniger geworden. Dus toch nog maar even naar het strand. Het was er heel rustig toen we kwamen maar flink druk toen we 2 uur later vertrokken. Er lag een man met een schoen op zijn borst. Zo raar, ik dacht dat hij bang was weg te waaien. Huub dacht ook van alles maar we weten het niet….?

Rond 18.00 zijn we naar le Lavandou gegaan, deze keer met de auto. We konden de auto kwijt voor 1,20 tot morgen 9.15 uur. Geen idee of dat een foutje was maar we vonden het prima!

Leuk, gewandeld en om 19.00 uur naar Le Favouille gelopen om te eten. Derk en Elles waren hier enthousiast over toen zij hier 2 weken geleden waren. Het was inderdaad een gezellige plek en we hebben er lekker gegeten!

Het duurde wel lang voor we mochten afrekenen. We hebben ook vastgesteld dat het personeel in Italië wel echt vriendelijker is dan in Frankrijk. Ook zijn de restaurants en supermarkten er goedkoper. We waren anti-Italie maar we zijn aan het bijdraaien, dat merken jullie! ?

Na het eten hebben we nog even rondgelopen en pas rond 22.00 uur waren we weer terug. Voordat ik dan alle foto’s van het fototoestel op mijn mobiel heb, heb uitgezocht en weer heb upgeload naar het blog, ben je alweer ruim een uur verder. En dan heb ik nog niks geschreven.

Om 23.30 was ik zo moe, dat ik ben gaan slapen. Geen tv vandaag.

Morgen gaan we door naar La Ciotat. Slechts iets van 100 km verder dan Le Lavandou maar weer heel anders en we zijn nooit in dat stuk geweest, ik ben benieuwd!!

A demain!?

Ook vandaag weer om 8.00 uur op, boel inpakken en in de auto doen, en om 8.45 uur klaar terwijl Giulia om 9.30 zou komen voor de sleutel. Eigenlijk is het gewoon het fijnst als er een sleutelkastje is, aankomen wanneer je wil en ook weer weg als je klaar bent. Stipt 9.31 stond ze voor de deur. Ze liep mee om het hek een laatste keer voor ons open te doen en ons uit te zwaaien. Dit was best een jong tiepje trouwens (rond de 30?).

Eigenlijk waren we van plan om onderweg nog via Cannes en Nice te gaan maar daar hadden we geen zin in. We mochten vanaf 14.00 inchecken en ons plan was om meteen naar het strand te gaan. Dus over de tolwegen en gaan! Onderweg net over de grens (weer geen controle!) hebben we ontbeten met een croissant en een chocoladebroodje, lekker Frans en het was heerlijk!! De weg en de uitzichten onderweg waren heel mooi en de drukte voor een zondag viel ook erg mee.

Om 13.00 uur kwamen we de stad binnen rijden en deden we even een toertje langs alles wat we kennen. Laatste keer dat we hier waren blijkt trouwens 7 jaar geleden te zijn geweest . Ik kreeg vandaag een herinnering van Facebook, zo toevallig!!

Maar goed, we wilden boodschappen doen maar op zondag sluiten de supermarkten om 12.30 uur. Helaas, net te laat dus.

Dan maar naar het appartement. Catherine was nog bezig met schoonmaken, ze maakte het snel af, legde alles uit en heerlijk, wat een fijne plek!! Het is niet groot maar heeft veel kleine kamertjes en we zijn steeds de weg kwijt! Er is een woonkamer met keukentje, toilet, badkamer, 2 slaapkamers, 2 terrassen, een grote inloopkast waar onze koffer staat.

We hebben de koelbox uitgepakt, badpak aangetrokken (Huub wat anders ?)en om 14.30 lag ik met mijn grande derriere in de zee!!

Water was heerlijk, strand ook en we hebben ons 2 uur laten bakken. Toen weer naar het appartement, toch wel 4 minuten lopen!? Douchen, genieten van het uitzicht en we gaan zo eten in het straatje hiervoor. Mocht het spannend zijn, laat ik het nog weten.?